deprem-bir hafta
zaman geçtikçe biraz daha iyi hissederim diye düşünürken zaman geçtikçe daha da kötü hissetmeye başladım, çok şükür ki yoğun olarak işe gidiyorum, bazen doktor olmanın yoğunluğu çok iyi geliyor.
haberleri izledikçe, sosyal medyada dolaştıkça korkularımla yüzleşip arkadaşlarımı sordukça mutsuzluğum, üzüntüm, öfkem daha da arttı.
işe gitmeye devam etmek bu süreçte en iyi gelen şey oldu.normale devam edebilmek. çok şükür.
hasar tespit çalışmalarının başlaması ile bir şeyler daha netleşmeye başladı. resmi olarak tehlike durumunun mevcudiyeti.
evimizin karşı tarafında bir enkaz vardı, deprem günü sabah gün aydınlanınca fark ettiğimiz o enkaz. duyduğumuza göre çalışmaları bitmiş. rabbim vefat edenlere rahmet eylesin. kalanlara sabır versin.yaralılara şifa versin.
gün geçtikçe de çevremizde ağır hasarlı, yıkılması gereken evlerin varlığını öğrendik.
biz deprem gününden beri evimizin hasar durumunu bilmememize rağmen evimizin içinde hasar olmaması nedeniyle evde kalmaya devam ettik, binamızda ise bizden başka kimse kalmıyor. çevre binalar da tek tük evlerin ışığı yanıyor. hala bilmiyoruz hasar durumunu.
toplu alanlar ile ilgili endişelerimi daha önceki yazılarımda dile getirmiştim. ve maalesef ki şu an hastanede çocuklarda bu toplu alanda yaşama, havanın soğukluğu nedeniyle solunum yolu enfeksiyonlarını sıkça görmeye başladık. bu süreç çok uzun bir süreç olacak gibi, havalar buralarda gün geçtikçe soğuyor.
bugün evde kalma ısrarımdan maalesef vazgeçmek zorunda kaldım. bilmiyorum çarpıntım mı artıyor yoksa anksiyetem mi başladı ama sürekli sallanıyorum, şehrimizde f16lar uçuyor, eskiden de uçar evi sallarlardı, bugün çok fazla sallanmaya başladı ve artık sallanmak çok kötü hissettiriyor. hazırlanıp güvenli olabilecek bir yere gittim. eşyalarımı yanıma almam gerekiyordu, neyi seçip seçmeyeceğim çok zordu, tıp diplomam evde kaldı mesela, erişkin steteskopum, mezuniyet albümüm ve daha sayamayacağım çok şey. ben mala da cana da zarar gelsin istemiyorum, malımız için canımızla çalışıyoruz, elbette malın ve mülkün tek sahibi var, lakin insanın canından vererek sahip olabildiği şeylere bağlılığı da insan olmanın zayıf noktalarından. ağır imtihanlardan biri malla da imtihan olmak, mal dediğim şeyin de temel ev eşyaları, birkaç kitabımız, sevdiğim kıyafetlerimiz olması gerçeği…
rabbim bu süreçte isyandan korusun bizleri, çok korkuyorum duygularımla yüzleşmekten öyle ki uzak hissediyorum her şeye kendimi, kendime, inandıklarıma, rabbim hidayete erdirsin. dualarım tıkanmış gibi, düşüncelerim yok gibi, dilimde bir şeyler ama benden habersiz, rabbim affetsin.
kelimelerim ancak bir araya geldi, üzgünüm, kırgınım ve hissetmiyorum, ya da hissediyorum da hissetmenin ağırlığı altında kalıyorum.
evini sırtında taşımakla ilgili bir yazım vardı, imtihanımın yine evsel mevzular olması kendimi sorgulatıyor, elbet dirayet kazandırıyor insana bu durum, Allah güç kuvvet versin. yazdıklarıma çok dikkat etmeye başlamıştım, aslında ediyordum da bilmiyorum, sebep arıyor insan neden oluyor bunlar, acaba ben nasıl bir etkiyle sebep oldum bunlara diye. cevabı olmayan şeylerin mizahı da olmuyor artık.
bu süreci şöyle böyle geçirin diye önerileri olan çok insan var, umarım kalanlar en az hasarla atlatırlar. vefat edenlere de Allah rahmet eylesin.
unutmayalım diye, hatırlayalım diye, kötü şeyleri de hatırlamak yaşamak için elzemdir.
evet dualarımı da yazı yazarak yapıyorum bunu fark ettim, Allah imanımızı kuvvetlendirsin, bizi doğru yoldan şaşırtmasın. imtihanlarımızı kolaylaştırsın.Allah güç kuvvet versin.
