Sonbaharın gelişiyle ağaçlar yapraklarını dökmeye başlar, aslında bu sadece ağaçlar için anlamlı değildir, sonbahar tam anlamıyla yeniden başlayabilmek için bir ayrılık mevsimidir her canlı için. — Ben de yeni hayatıma başlamak üzereyken geçmişime layık bir yaprak dökümü yazısı yazmak istiyorum, bu yazının farklı bir versiyonunu ilk İngilizce yazım olarak da paylaşacağım umarım sonbahar bitmeden. Okuyucularım için küçük bir spoiler.

*evet maalesef ben de, sonu şiirli. — Aslında belki de, bir dakika ya, yazıya aslında ile başlanır mıydı? Tüm kuralları bir kenara bırakırsak, bu yazıyı yazdığım şiiri paylaşabilmek için yazıyorum, şiirin sadece romantik ve bayağı duygular içermediğini fark ettiğimden beri dertlerimi şiirlere döküyorum. Ama asla şiir yazmak üzerine bir şey bilmediğimden maalesef bazen yazarken düz yazıya dönebiliyor…

Her şeye rağmen — Son yazdığım yazılara baktığımda yine kendimle baş başa kalmadığımı, oradan oraya giderek zamanı geçirmeye çalıştığımı fark ediyorum, bir süredir böyleyim, zaman geçirmek, kötü de geçirmek değil aslında ama yapmam gerekenler dışında şeylerle geçirmek zamanımı, o da bir anlamda zamanı kötü değerlendirmek oluyor. Yazı yazmaktan kaçmak da bunlardan biri, en son…

Mor ve Ötesi benim için şarkı yazmış, teşekkür ederim. — ‘Belki arkadaşlarınla Belki de yalnız başına yürürken Ne kadar mutlusun İstiklal’ de’ Bazı insanlara ve İstanbul’a gerçekten aşığım. Onları gördüğümde içimi kaplayan hisler aynı, şaşırıyorum, bazen de hissettiklerim karşısında ağlıyorum. Burası bir yazı değil, benim için bir fotoğraf albümü, instagram hesabım olsa oraya gönderi olurdu, blogum olduğu için buraya gönderi…

Son bir aydır her gün çeşitli yerlerde ücretsiz konserler var, İstanbul’da. Seçim kampanyaları mı başladı? — Öncelikle ücretsiz şeylere karşıyım, hiçbir şey tamamen ücretsiz olmamalı. Bugün ücretsiz bir belediye konserine gerçekten gittim. 19 Mayıs’ta da birazcık gitmiştim, bir de geçen kış sezonunda Müze Gazhane’de Büyük Ev Ablukada konserine gitmiştim. Üçünden yola çıkarak bir şeylerin neden ücretsiz olmaması gerektiğini, ücretsiz olunca yaşanan tatsızlıkları yazmaya çalışacağım.

Haziran ayındayız, haziran ayı yazın gelişiyle, güneşin sıcaklığını iyice hissettirmesi ile bana aşırı iyi gelen bir ay, çiçek olduğum için güneşi sevdiğimi başka yazılarımda belirtmişimdir. Yine belirtiyorum, su, güneş ve kaliteli yemek, benim temel ihtiyaçlarım. — ‘Çok tombiksiniz.’(Az önce yanımdan geçen, evet tombik bir teyzenin torununun onun için söylediği cümle imiş, bodyshaming desen alası ama işte nasıl söylendiğine, kimin söylediğine göre çok değişiyor nasıl algıladığımız.)

*Cerrahpaşa’dan İstanbul’u izlemeye bayılıyorum. — Hava güneşli ve açık Deniz masmavi Karşıda gemiler ve birtakım adalar Sanki donanma geçiyor Hareket etmiyor gibiler ya da hareket etmiyorum ben Cerrahpaşa’da balkonların birinde Sol tarafta Üsküdar ve Sultanahmet Cami Az ileride Kadıköy Sağ tarafta Kazlıçeşme ve Zeytinburnu Gökyüzünde güneş ve bulutlar İstanbul’u seyretmek Çıkan hastane yemeği ile Cerrahpaşa balkonunda Kat kat yukarı…

*Ramazan ayında sabahlar bir başkadır. Sabahın Rabbine şükürler olsun.[1] — Kerahet vaktinde uyumamaya çalışıp uykumu ekran ışığı ile açmaya çalışıyorum. Yine Youtube derinliklerine düşüp çeşitli videolar izledikten sonra sabahın seherine methiyeler yazmak için geçtim ekran karşısına. Hello People adlı bir kanal var, karavanda yaşayan bir çiftin kendi hayatlarını paylaştıkları bir kanal, ara ara kendilerini izlerdim ama uzun zamandır hiç bakmıyordum…

*bu yazı Mıgırdiç Margosyan’ın vefatı üzerine yazılmıştır. — Kendisi ile tanışmam aslında çok eskilere dayanıyordur, yani ismini bir yerlerde okuduğum, kendisini okumaya başladığım. Tam anlamıyla kendisi ile tanışmam da bir söyleşisine katılmamla oldu. Koronadan önce her yıl Tüyap Kitap Fuarı’na giderdim, o yıl da Mıgırdiç Margosyan ve Şeyhmus Diken’in ‘Bir Şehir Yaşamak, Konuşmak ve Yazmak’ söyleşisini dinlemek için…