Yatsı ezanı okundu az önce, ezanları dinleyenler bilir yatsı ezanı uzun sürer, her ezanda olduğu gibi makamı farklıdır ve kendine has bir gerginliği vardır, en azından benim için. Geçen sene bu zamanlar yatsı ezanı İstanbul’da on gibi okunurdu, ben yatsı ezanı okunmadan kütüphaneden çıkar, Kızılelma caddesinden yatsı ezanını dinleyerek tramvaya…

bir bakıp çıkıyorum çok uzun zaman sonra oturup yazı yazıyorum, o kadar uzağım ki alıştığım hayattan. yazı yazmadığım süre boyunca o kadar çok şey oldu ki, her günüm ayrı bir gün, her günün yükü ayrı oluyor. neyi yazacağımı, neyin üzerine düşünürsem rahatlayacağımı bilmiyorum. öfke doluyum, bir süredir her şeye öfke…

yine birileriyle konuşarak hallolmayacak varoluşsal sıkıntılarımın belki bir nebze olsun çözümü için yazı yazmaya karar verdim. Maslow ihtiyaç piramidinin hala en alt basamağındaki ihtiyaçlarımı karşılayamazken üst basamaklara çıkamıyorum, dönüp dolaşıp yine en alt basamağa iniyorum. uzunca bir süredir hayatımda bir şeylerle baş etme yöntemim bu da geçecek, bu da geçecek sabret idi…

ben hala 6 şubat’tayım. — depremin bir ayı bu gece bitiyor, ben hala o gündeyim. o günden sonra hiçbir şey aynı olmadı, olmuyor, olmayacak. evet bir şeyler normalleşti, artık rutinlerimi yapmak daha az suçlu hissettiriyor, her ne kadar rutinlerimi yaptığım mekan da değişse de. evet evimize gidemiyoruz, evimizin hasar durumunu bilmiyoruz, başka bir yerde kalıyoruz…

kelimelerin bir araya gelebilmesinin şifası ya da hüznü — zaman geçtikçe biraz daha iyi hissederim diye düşünürken zaman geçtikçe daha da kötü hissetmeye başladım, çok şükür ki yoğun olarak işe gidiyorum, bazen doktor olmanın yoğunluğu çok iyi geliyor. haberleri izledikçe, sosyal medyada dolaştıkça korkularımla yüzleşip arkadaşlarımı sordukça mutsuzluğum, üzüntüm, öfkem daha da arttı. işe gitmeye devam etmek bu süreçte…

sürekli bir sallanma hali — gecemiz depremsiz geçti, yani hissedilmeyen artçılarla, sabaha karşı yine hissedilen bir artçı oldu, ardından gün içinde şiddeti değişen artçılar olmaya devam etti. enkazlarda arama kurtarma çalışmaları devam ediyor, evlerde kimseler yok, herkes güvenli olduğunu düşündüğü yerlere gitmiş durumda. dün yollar çok kalabalıktı, herkes bir yerlere gitmeye çalışıyordu, hava çok soğuk…

varsayılmayan(!) deprem — aslında sabah var olan mesaime gitmek için gece 12 civarı uyumuştum, gece dört gibi bir anda uyandım, sonra sallanmaya başladım ve sallandım, daha çok sallandım. ortam çok karanlıktı, bir anda elektrikler gitti, dışarıdan sesler gelmeye başladı. ev halkı uyandı ve ne yapacağımızı bilemez durumda, hayretler içinde beklemeye başladık, yani ben…

aslında biraz özlem güzellemesi — bir şehri değil de sadece, bilmediğim, tanımlayamadığım bir özlem duygum var, özlüyorum, harika değildi orada her şey, hatta belki de bir gün bitecek olması orayı güzel yapıyordu, ne içindeydim zamanın ne de dışında, ne oralıydım ne de başka bir yerde yaşıyordum. hatta ayrılışımız o kadar planlıydı ki bir daha birlikte…

doktor benim evet, bazen keşke olmasam — Bir aydır doğru düzgün oturup yazı yazabildiğim o kadar az zaman oldu ki, şimdi bile bu yazıyı yazabilmek için ısrarla vakit oluşturdum. Günlerim karışıyor, bugün hangi gün diye takvime bakıyorum, yarın ne diye yine bakacağım, içimden birkaç kez tekrar edeceğim ve aklımda tutmaya çalışacağım. Yazıya giremiyorum bir türlü, artık yazılarım…